Romana vertelt me dat ze zo hunkert naar “toen het nog zo gezellig was”. Er was harmonie en vrede. Ik was kind en het was goed. Ik was blij. Nu ik volwassen ben geworden voel ik me verantwoordelijk voor het welzijn van iedereen. Ik ben maar bezig de harmonie te bewaren tussen mijn zussen. Pleeg sociaal wenselijk gedrag naar de mensen rondom mij. En ik grijp op me heen om dat gedrag en die harmonie vast te houden omdat dat een bepaalde veiligheid en vertrouwen geeft. In dat harmoniseren ben ik immers goed.
Veiligheid in het nu
Ik neem Romana mee naar het nu en nodig haar uit te voelen hoe het in dit moment met haar is. Nu is het goed. Nu is er vrede, harmonie in haarzelf. En direct daarna komt er “ja maar ….”. Stop! Nu is het goed en in dit moment heb je dus alles wat je nodig hebt. Er is geen gisteren, geen vorig jaar, geen morgen, geen straks. Toen bestaat alleen in je herinnering. Dat wat er nu is wil gevoelt en geleefd, uitgedrukt worden.
Veiligheid versus schijnveiligheid
Ik nodig Romana uit naar dat gevoel van veiligheid te gaan. Waar ligt dat in haar opgeslagen? Ze geeft aan in haar buik. Het is een intense rust die indaalt. Vanuit die rust kijken we samen naar de veiligheid die ze denkt te krijgen uit het vasthouden aan het oude. Ze ziet dat dat een illusie is. Dat dat een kunstgreep van haar persoonlijkheid is om zichzelf niet volledig te hoeven laten zien. Dat ze zich kan verschuilen achter het verantwoording nemen voor het leven van anderen. Door te pleasen om aardig gevonden te worden. Ze merkt hoe intens moe ze van deze houding wordt en dat het klaar is. Dat het een schijnveiligheid is die totaal niet overeenkomt met de veiligheid die zich in haar buik bevindt.
Toelaten
Romana maakt contact met de zon onder haar voeten. Een stevige warme bal waar ze met beide voeten op staat. Er is wat disbalans tussen links en rechts en ze nodigt de zon uit om in balans onder haar voeten te komen. Vandaar uit stroomt het licht en de warmte haar lijf in. Haar hele lichaam begint er van te trillen. Het licht, haar ware Zelf, staat te popelen om tot uitdrukking gebracht te worden in het nu, hier in het aardse bestaan. Toch kan ze het niet volledig toelaten. Ze drukt haar voet op de rem. Als ik Romana vraag wat haar nog tegenhoudt om dit toe te laten, geeft ze aan dat ze het spannend vindt.
Wat is waarheid?
Wat is waarheid hè? Klopt het wel echt dat het schijnveiligheid is of word ik nu een hoek ingeduwd om straks mijn kop te verliezen. Ik stel Romana voor om een klein testje te doen. Ze kan het licht de toestemming geven om via haar de wereld in te stromen. Als ze het te overweldigend vindt, kan ze direct de deur weer dichtgooien en alles bij het oude houden. Ze stemt in en onmiddellijk reageert de zon door krachtig in haar bekken te gaan pulseren. De levenskracht wordt aangeraakt, de passie, de creativiteit. Ik vraag haar wat ze wil. “Het is helemaal niet zo eng als ik gedacht had” zegt ze lachend. Eigenlijk wel een lekker gevoel. En hoe is het met het gevoel van veiligheid. Het wordt haar, in dit licht, heel helder dat het oude echt klaar is. Dat ze er aan toe is om nieuwe stappen te maken, om te evolueren. Ze voelt die diepe rust in zich, die haar draagt en het vertrouwen geeft om die stappen ook daadwerkelijk te gaan maken. Uit het please-gedrag, uit het verantwoordelijkheid nemen voor zaken waar ze niet verantwoordelijk voor is. Met dankbaarheid kan ze nu terugkijken naar al die momenten die haar zo lief waren én al die acties die haar toch hebben gebracht waar ze nu is.
Geen houvast meer
Ze voelt dat haar persoonlijkheid het spannend vindt om de grip te verliezen. Om te ontdekken dat er geen houvast meer is. Niet aan het oude, eigenlijk aan niets meer. Tegelijkertijd voelt ze de opwinding van de oneindige mogelijkheden die uitnodigend op haar liggen te wachten. Ze krijgt inspirerende ideeën wat de volgende stap in haar leven kan zijn. Ik vraag Romana of ze toe is om zich over te geven aan het leven, aan de stroom. Met een schuin oog kijkt ze me aan. “Durf ik dat”? Ik weet het niet, ga maar voelen. Er komt een ja. Voetje bij voetje laat ze zich onderdompelen in een zee van licht. Voedend, steunend en begeleidend. Een zee waar geen enkele houvast is en waar het tegelijktijdig zo veilig is. 
Als ik Romana twee weken later spreek vertelt ze me dat er een nieuwe wereld voor haar is opengegaan. De eerste dagen was ze intens moe, alsof alle moeheid van de afgelopen jaren eruit kwam. Daarna kreeg ze een boost energie die haar uitnodigde nieuwe stappen te maken. “En” zei ze “het is zo verrassend om te zien in welke vormen dat naar me toekomt. Echt op manieren die ik zelf nooit voormogelijk heb gehouden”.
En jij?
Misschien herken je jezelf wel in het verhaal van Romana. Ben jij ook toe aan het opgeven van de schijnveiligheid? In een individuele sessie ondersteun ik je graag om helderheid te krijgen waar je vasthoudt aan het oude. Soms is het zo vertrouwd dat je het zelf niet eens doorhebt waar je zelf terughoudt van het maken van de volgende stap. Je ziel staat te trappelen om te groeien. Dus, als je hart sneller klopt, schroom dan niet om mij te mailen marion@het-licht.net; de eerste stap naar verdere bevrijding.
Fijne week weer.
Harte groet,
