Een jaar geleden verbond ik mij intuïtief met Marion en met wat zij te bieden heeft. Ik ging, om te beginnen, met haar naar Noorwegen.
Mijn doel was om uit te zoeken hoe ik, als 80 jarige, zo goed mogelijk mijn laatste levensjaren zou kunnen vieren.
Waarom ik dit schrijf? Omdat jullie bijna allemaal ouders, tantes, ooms, grootouders en misschien wel buren hebben. Mensen op leeftijd, die ik zou gunnen dat ze alsnog krijgen wat ik gekregen heb. Motiveer ze, huppel met ze naar een plek die heilzaam voor ze kan zijn, waar ze alsnog kunnen krijgen waar ze recht op hebben. Ze denken zelf dat ze te oud zijn. Misschien voor de sportschool, niet voor dit. Vertel ze mijn verhaal. Het kan jullie kostbare gift of love zijn.
In Noorwegen kwam tijdens de eerste sessie mijn innerlijk kind tevoorschijn. Dat meisje, als derde dochter geboren in een niet al te liefdevol gezin, dat een jongen had moeten zijn en daarom duidelijk niet welkom was.
Bingo, daar waren ze weer, die kennelijk nog steeds niet voldoende gehuilde kindertranen, dat levenslange verdriet. Het heeft alle aandacht gekregen en ik zag die week voor het eerst een gelukkig kind dat zorgeloos speelde. Ik was er blij mee en tevreden. De kindertranen waren klaar gehuild.
Maar deze week gebeurde er iets wonderlijks. Na een meditatie zag ik mijn innerlijk kind als pasgeboren baby, niet als kleuter, zoals vroeger gebeurde. Roerloos lag het te wachten. Wachten waarop? Ik stopte haar voorzichtig in een draagdoek, verwarmde en koesterde haar en bleef contact met haar houden.
Na drie dagen was de draagdoek leeg. Ze zat nu in een zandbak te spelen, vol overgave in helder licht. Ze speelde alleen, keek wat andere kinderen deden en probeerde dat na te doen. Ze maakte af en toe contact, maar bleef alleen.
Vlak daarna zat ze op een schommel, nog steeds alleen, blij met zichzelf en beslist niet eenzaam. Ik herken dat kind. Wat een wonder, zo niet geënsceneerd gebeuren. Beelden, die spontaan op hun eigen tijd komen en zichzelf weer laten oplossen.
Ontroerd en blij ben ik en dankbaar voor de innerlijke rijkdom die ik hiermee weer ervaar, omdat het mij laat zien en ik in alle poriën voel dat mijn levenslange verlangen naar de moeder die alsnog zou koesteren, beschermen, verwarmen , nutteloos is en onnodig.
Ik mocht nu de baby zien en haar geven wat ze nodig had, genieten van het heel kleine meisje in de zandbak, mijzelf daarin herkennen en mij opnieuw verbinden met de kleuter op de schommel die ik in Noorwegen had gezien.
Mijn innerlijk kind is thuis gekomen en nu volkomen genezen. Ik kon het zelf doen en had daar geen moeder voor nodig. Ik geef toe, ik deed er wat lang over, maar wanneer kom je iemand tegen die de weg wijst?
Het duurde bij mij even, tot ik dat vond bij Marion.
Nina Barhorst
