IJsland
Als puber zei ik altijd al dat ik graag naar IJsland wilde. Op zich bijzonder voor iemand van 16, helemaal als je bedenkt dat in die tijd IJsland niet zo bekend was. Het duurde tot 2001. Toen zette ik daar voor het eerst in dit leven voet aan wal en jeminé wat was dat een thuiskomen. Het was een periode dat ik me in Nederland onveilig voelde. Bijna paranoia keek ik om me heen of er geen enge mensen achter me liepen. En daar op IJsland voelde ik me als een vis in het water. Veilig. Ik had ook flash backs van eerdere levens. Zag mezelf daar lopen. Herkende plekken. Voelde me enorm geleid. Terug in het vliegtuig naar huis kon ik alleen maar huilen. Niet wetende dat ik er nog zo vaak naar terug zou gaan.
Elke reis die ik maakte voelde ik me steeds vrijer in het land. Uiteraard leerde ik er de weg kennen, leerde er mensen kennen. Weet inmiddels de krachtplekken te vinden. Hele familie’s van natuurwezens die me warm welkom heten. Toen ik voor de zoveelste keer in Groenland aankwam, zei iemand tegen me “welkom in je tweede thuis, of is het je eerste?”. En dat was inderdaad een juiste vraag.
Heimwee
Elke keer als ik terug kwam in Nederland werd ik me sterker bewust van al het “moeten”. Van alle sociale verplichtingen, van alle druk en van alle verwachtingen die ik dacht dat er op mij gelegd werden. En ik zeg heel duidelijk – die ik dacht. Want het was mijn overtuiging. Gaandeweg ben ik gaan leren inzien dat die verwachtingen mijn projecties waren. En dat ik de keuze heb hoe daarmee om te gaan. Maar toch. Terugkeren naar Nederland ging altijd gepaard met tranen. Ik vond iets in de Noordelijke landen wat ik in Nederland niet vond. De rust, de ruimte, de vrijheid. Gevoelens van heimwee. En wat prijs ik mezelf gelukkig met mijn creatie. Dat ik op reis kan gaan met mensen die heel bewust stappen willen maken. Dat ik hen kan begeleiden wat me blij maakt. Dat ik naar plekken kan gaan waar ik me heerlijk voel en daarmee ook nog mijn brood kan verdienen.
Bevrijding
Tot de heimwee zo intens werd dat mijn man zei: “waarom ga je geen half jaar op reis en ga uitzoeken wat je hart je ingeeft”. Wil je daar wonen, is daar je plek? Dus ik ging, geen half jaar maar drie maanden. Veel tijd heb ik daar alleen doorgebracht. In de schoonheid van de Groenlandse en IJslandse natuur. Me verbonden met de watervallen, de lavavelden, de ijsbergen, de natuurwezens. Het werd steeds stiller in mij én helderder. Voelde mijn licht, de liefde voor mezelf, mijn kracht, hoe ik het écht allemaal zelf kon, zonder angst, zonder twijfel. Ik liep dagen alleen zonder ook maar één moment bang te zijn. Wat een bevrijding. Mijn heldervoelende vermogens werden nog meer geactiveerd. Ik miste niets en niemand. Voelde tegelijkertijd zo de intense liefde voor en verbinding met allen die mij lief zijn. Wist exact wanneer ik naar huis moest bellen. Voelde hoe iemand zich voelde. Dan is missen niet aan de orde.
Ik ontmoette een Groenlandse vrouw en ze zei tegen me “het is een hele opgave om te leren mens te zijn”. Zo die kwam binnen. Ik had inmiddels al heel wat stappen gezet rondom het thema “op aarde willen zijn”. Dit gaf daar nog weer een extra dimensie aan. De Groenlandse bevolking heeft me laten zien wat het is om mens te zijn in het NU. Met alles wat er is. Een groot JA naar mezelf. Toen ik na de drie maanden terug kwam op Schiphol zei onze dochter “het is de eerste keer dat ik je lachend op Schiphol zie”. En ja, ik had een enorme shift gemaakt.
Het zit in mij
Van de overtuiging dat “daar” iets was wat ik in Nederland niet had naar “het is overal waar ik ga”. Het zit in mij. De rust, de ruimte, de weidsheid, de helderheid, de liefde, de verbinding. En weet je wat zo fijn is? Dat het voor mij nu goed is om in Nederland te zijn. Dat ik nu veel meer de schoonheid van Nederland kan zien en toelaten. Ik kan genieten van onze prachtige duinen, van de zee, het bos, het polderlandschap. Onze mooie luchten. En elke keer gaat het weer om in de vertraging te gaan. Om uit de ratrace te blijven. Het weten dat IK de keuze heb hoe te reageren in situaties. Dat IK de kracht ben.
In je lijf aanwezig zijn
Het is niet zo gek dat ik mensen op mijn pad aantrek rondom het thema: “op aarde komen en thuiskomen in jeZelf”. Ik weet er alles van hoe het is om te leven in een fysiek lichaam en geen benen te voelen. Of om uit mijn lichaam te zijn en in hogere sferen te bewegen. Dat was toen! Ik geniet er nu van om mens te zijn op aarde. Om helemaal aanwezig te zijn in mijn lichaam. Tintelend van mijn tenen tot aan mijn kruin en te genieten van al het moois dat de aarde ons te bieden heeft. Te genieten van de mensen om mij heen. Heerlijk want we zijn tenslotte niet voor niets in een aards jasje terecht gekomen. Het is toch écht de bedoeling dat we het daarmee doen hier op aarde.
Klaar met reizen? Nou nee hoor. Ik ga nog heel graag naar de plekken die me zo dierbaar zijn. En iedere keer brengt het me weer iets nieuws. Het grote verschil is alleen dat ik er niet meer afhankelijk van ben om me goed te voelen.
Voor mij zijn de reizen dus stuk voor stuk cadeau’s geweest. Iedere keer weer een uitbreiding van mijn bewustzijn en een stap naar thuiskomen in meZelf.
Misschien spreekt mijn verhaal jou aan. Herken je jezelf. Ik gun het je zo. Dat gevoel, dat weten dat alles in jou zit. De rust, ruimte en intense vreugde die dat met zich meebrengt.
Als je het verlangen voelt om ook deze stap te maken, kijk dan eens rond op mijn site. Van individuele sessies tot meditatietrajecten en van individuele begeleidingsreizen tot groepsreizen. Ik begeleid je er – als ervaringsdeskundige – heel graag bij. https://www.het-licht.net/
