Vrijdag gaf ik een meditatiedag van de Light Body. We hadden het over de groei, over de evolutie van ons zelf. Een van de deelneemsters zei “in het begin van het traject, had ik zo de behoefte om tegen anderen te zeggen “oh, dit moet je ook gaan doen, dit kan je zoveel brengen, kan zoveel lichtheid geven”. We begonnen beiden te lachen. Hoe herkenbaar. En nu wetend en dat latend, want het heeft geen zin.
Je kunt de rivier niet duwen.
Het gaat over de ander helemaal over durven te geven aan het Goddelijke Zelf. Die weet exact wat de ander nodig heeft en – belangrijk – ook op welk moment in zijn of haar leven dingen gemanifesteerd worden (of niet).
Je kunt iets tien keer zeggen, als de ander er niet op resoneert, als het gewoonweg nog niet past in zijn of haar leven, in zijn of haar bewustzijn, dan komen jouw woorden niet aan. Verloren energie.
Demi is fysiek ernstig ziek. Ze ligt in het ziekenhuis met een behandelplan. Haar ouders, broer en zus kijken met een groot vraagteken naar de hele situatie. Zij zien dat Demi haar been geamputeerd moet gaan worden. Demi zelf, is daar helemaal niet mee bezig. Er valt ook niet over te praten. En dan van de ene dag op de andere, is er een switch. Komt er openheid en is het alsof er een luikje geopend wordt, waardoor Demi de realiteit onder ogen gaat zien. Haar moeder beschrijft haar ervaring als volgt. “Ik zat in een enorme frustratie, dat behandelplan, het feit dat Demi het niet zag. Nu zie ik dat het precies gegaan is zoals het “moest” gaan. Het kon gewoon niet eerder.
De magische puzzel
Als je jezelf en de ander durft over te geven aan het Goddelijke Zelf, zul je steeds meer gaan merken hoe alles precies in elkaar valt. Dat het leven een hele mooie puzzel is, waarvan de stukjes op magische wijze in elkaar passen. Dat alles zijn eigen Goddelijke timing heeft en dat iemand pas een stap kan maken als de tijd daar rijp voor is (en geen milliseconde eerder).
Als je de ander op één of andere manier wilt “helpen” door te overtuigen en/of energetisch te pushen, dan zal de bewuste of onbewuste reactie van de ander zijn dat die zich terugtrekt. De hakken in het zand zet. Er wordt iets van hem of haar verwacht, er is geen vrijheid om zijn of haar eigen pad te lopen.
Verzachting
Kun je met zachte liefdevolle ogen naar jezelf kijken? Hoe jij jouw pad gelopen hebt tot waar je nu gekomen bent. Misschien heb je ook de neiging gehad om te overtuigen en te controleren. Kun je met zachte liefdevolle ogen kijken naar je leven, dat elk puzzelstukje precies op tijd kwam. Het oordeel weglaten over wat wel of niet lukt. Elke stap is er een, exact op tijd. (Dus ook als je (nog) niet met liefdevolle zachte ogen kunt kijken 😊.)
Kortom: je bent altijd op tijd!
Ik wens je een fijne week toe. Tot zondag.
Harte groet,
