Bea en haar man zijn met pensioen. Ze hebben een zeilboot en varen de wereld over. Ze genieten zo gezegd van hun “oude dag”. Tenminste … dat is de bedoeling. Bea heeft het gevoel continu verantwoording schuldig te zijn naar haar omgeving over hun levenswijze. Dat gooit behoorlijk roet in het eten wat genieten betreft.
Verantwoording schuldig zijn
Je kunt het idee hebben verantwoording schuldig te moeten zijn voor wat je doet, wat je denkt zelfs over wat je voelt. Je gaat je verontschuldigen tegenover de ander. Je zegt 1000 keer sorry. Door je zelf te verontschuldigen draag je continu de boodschap de wereld in dat het niet goed is wat je doet. Je maakt jezelf klein en ondergeschikt aan de ander. Wat de ander denkt of voelt is dus blijkbaar belangrijker en van meer evenwicht.
Jezelf leren kennen via de ander
Als de ander commentaar heeft op jouw gevoel of je gedrag en dat raakt je, is dat een mooie uitnodiging. Het raakt je namelijk alleen omdat er iets in jou resoneert.
Even terug naar Bea. Zij krijgt continu te horen dat ze wel een erg luxe leven leidt en dat ze geen rust in zich heeft. Tijdens de begeleiding ontdekt Bea dat ze zich zelf schuldig voelt over haar luxe leven. Ze heeft een aantal vriendinnen die in een moeilijke financiële situatie zitten en voor wie een avondje film bijzonder is. Bovendien herkent ze de onrust in zich zelf. Diep in haar hart vind ze van zichzelf dat ze vaker bij haar ouders langs zou moeten kunnen gaan, nu die nog leven.
Bea ziet dat de opmerkingen van de buitenwereld het haar mogelijk maken te ontdekken wat er in haar leeft.
Wie bepaalt?
Wie bepaalt of iets “goed” of “fout” is? En bestaat er wel een “goed” of “fout”? In hoeverre is de mening van anderen belangrijker voor jou dan jouw eigen impuls? Inmiddels weet je wel dat je impulsen de boodschappen van je Goddelijke Zelf zijn. Hoe kan iemand tegen jou zeggen dat je gevoel niet klopt als jij het voelt? Het is jouw gevoel! Dat vraagt ook om heldere communicatie. In een conflict hebben we de neiging om te zeggen “jij dit en jij dat”. STOP. Daarmee neem je niet je eigen verantwoordelijkheid om jezelf te ontdekken. Je kunt communiceren op een wijze die aangeeft wat het met joú doet. Dus “ik merk dat jouw opmerking me raakt” of “ik voel dit of dat”.
Jezelf kleiner voordoen dan je bent
Je helpt je vrienden niet door jezelf in te houden en jezelf kleiner voor te doen dan je bent. Laat ze delen in je luxe. Jij hebt de mogelijkheid gekregen dus benut die dan ook. Dat is jouw bijdrage aan de wereld. En dan is “verantwoording schuldig zijn” dus helemaal niet aan de orde.
In de stroom zijn
Als je jezelf voortdurend verontschuldigd ben je niet in de stroom aanwezig. Dat wat opkomt wuif je direct weg. Eigenlijk moet het anders. In de stroom zijn betekent meebewegen met dat wat er is. Voor Bea betekent dat bijvoorbeeld dat ze kan voelen dat ze van de boottochten geniet én dat ze mededogen met haar vriendinnen ervaart. Dat ze het hen ook gunt. Het betekent ook dat zo af en toe dat gevoel langs komt dat ze zich schuldig voelt. Oók dat zit in die stroom. Zitten, voelen en waarnemen. Het wil gezien worden door jou waarna het kan transformeren en er zich nieuwe mogelijkheden kunnen aandienen. Alles is continu in beweging. Het leven is geen statisch gegeven.
Voel jij je schuldig over wat je doet, denkt of voelt en leg je steeds verantwoording af? Ik ben benieuwd. Als je het wilt delen ben je van harte welkom in de ruimte onder dit blog. Zelf merk ik dat als ik het opschrijf of tegen iemand vertel dat het dan opeens zo duidelijk wordt J.
Fijne week.
Harte groet,
