30 december
Ik kon niet slapen vannacht. Geen ramp. Ik denk dat de stilte mij deze dagen meer heeft gedaan dan ik besefte. Ademen houdt mij bezig,.. Ademen en vooral “het laten gebeuren”. Niet sturen lijkt de boodschap. Niet sturen?
Ik ging naar de retraite met een programma. Ik ging de blauwdruk maken voor het laatste stukje van mijn leven. Ik ging ontdekken welke rijkdom ik in mijzelf heb, zodat ik die zou kunnen gebruiken en nooit, nee nooit afhankelijk zou zijn van anderen. Daar had ik tijdens de Kerst een schrijnend voorbeeld van gezien. Even was ik vergeten dat ik mijn blauwdruk niet zelf maak, dat die elders allang is vastgelegd. Met de weg uitzetten, raakte ik de weg kwijt.
Bij mijn geboorte ademde ik niet, kon ik niet huilen. Zo uit de baarmoeder werd ik in een emmer koud water gedompeld. Afwisselend, koud, warm, koud, tot ik geluid gaf. Ademen moest dus van buitenaf worden gestuurd. Gisteren ontdekte ik dat ik de adem niet hoef te sturen, dat mijn lichaam zelf weet wat nodig is en het zelf regelt. Tot nu toe regelde ik dat, tenminste als ik bewust aandacht gaf aan mijn ademhaling. Wat mooi om voor het eerste te voelen dat ik dat los kan laten en hoe soft de ademhaling dan voelt. En dat na 81 jaar leven en denken dat ik dat moest sturen, zoals ik alles “moest” sturen in mijn leven.
Dat sturen moet ik nu los laten, mag ik los laten. Ik hoef alleen mijn weg te gaan, die vast ligt en ik kan dat doen op de manier, zoals ik dat wil. Empathisch, liefdevol gevend en ontvangend. Gisteren wist ik weer dat daar vertrouwen en overgave voor nodig zijn. Heel veel vertrouwen! Ontroerd ga ik op weg naar het Licht. Voortdurend vragend om vertrouwen .
In de loop van vandaag wordt mij een beeld getoond van een blauwe aardewerken vaas met blauwe bloemen. Ik ga zorgen dat ik hem vind, die vaas. Dat wordt mijn teken voor vertrouwen, dat mij steeds weer op de juiste weg kan brengen als ik die even kwijt raak.
Ik ben blij-verdrietig en dus ontroerd.
Dacht ik gisteren nog dat veel van het gebeuren en dan vooral de eerste twee dagen min of meer aan mij voorbij gingen, dat ze eigenlijk teleurstellend verliepen, nu merk ik dat ik in de loop van de dag steeds meer de impact ga voelen van het totaal. Het lijkt ook of de groep steeds meer aan kleur en kracht wint. Wonderlijk, alsof het het incubatiestadium moest ontgroeien. Ik voel ook steeds meer de kracht van de stilte en van de vertraging. Stilte niets voor mij? Zou het dan toch mijn ego zijn die dat riep? Ik, als verbale vogel, weet nu dat mijn weerstand om gewenning vroeg en dat mijn arsenaal aan mogelijkheden enorm vergroot is; dat ik uiteindelijk toch kreeg waar ik om vroeg: zicht op mijn innerlijke rijkdom. Ik ken de wegen er naar toe. Ze heten vertrouwen en overgave. Daar voeg ik vandaag dankbaarheid aan toe. Een driebaansweg. Wat kan mij nog gebeuren? NINA
