Vrijdag herdachten we de oorlogsslachtoffers. Gisteren vierden we bevrijdingsdag. Twee momenten die mij altijd een splitgevoel geven. Uitspraken als “dit nooit weer” en vervolgens bewust zijn dat het iedere dag nog steeds gebeurt. Dat vluchtelingen – ook in Nederland – nog steeds beoordeeld worden, niet geaccepteerd worden. Wordt er dan bedoeld “dit nooit meer voor mij?”. En ja, als de Canadezen niet waren gekomen, had de geschiedenis er waarschijnlijk heel anders uitgezien. Niets mis mee om vanuit dankbaarheid dat te realiseren. Dankbaarheid naar hen die onze bevrijding realiseerde. Wat er altijd bij mij langs komt is de vraag in hoeverre ik “meZelf” zit te bedanken. Kan zo maar zijn dat ik die Canadese militair was….. Ik weet het niet hoor. Het zijn hersenspinsels die bij mij voorbij komen.
Bevrijdingsdag: een mooi moment om stil te staan bij wat bevrijding betekent. Hoe jij en ik kunnen leven in een vrij land.
Wel willen maar niet kunnen
Op de tv was een uitzending van Kato van Dijck, een Nederlandse zangeres. Ze was te zien hoe ze in vluchtelingenkampen rondliep. Ze vertelde hoe ze zich van haar vrijheid bewust werd toen zij gewoon de grens over kon gaan en de bewoners daar, rond bleven hangen en niet verder konden.
Ik had hetzelfde gevoel in Marokko afgelopen herfst. De bewoners die wel willen reizen en niet kunnen.
De vlag als beperking
Het vieren van Bevrijdingsdag, de vlag gaat uit. Reden om iets te vieren. Toch houdt voor mij de vlag ook een soort van beperking in. Een “wij en zij gevoel”. Een “zij van daar en wij van hier”. Het geeft mij vaak een gevoel van “vreemde” zijn. Misschien dat ik daarom ook geen toerist wil zijn. Ik ben deel van het geheel. Ik voel me een wereldburger. Wil deel uit maken van en bén deel van het geheel.
Vraag me altijd af wie toch ooit die grenzen bepaald heeft. Hoezo “vrij” als je niet zelf de keuze kunt maken waar je wilt gaan en staan. En dan kunnen wij nog gewoon de keuze maken. We kunnen naar elke uithoek van de aarde, als we dat willen. Alle beperkingen die opgelegd worden in die vrijheid, komen voort uit angst of macht.
Uiterlijk en innerlijk
De maatschappij is een uiterlijke reflectie van ons innerlijk. Het geeft aan waar we als mensheid staan. We kunnen dus niet zeggen. Zij van daar, wat maken ze er een potje van. Nee, het gaat ook over ons. We zijn immers deel van het geheel.
Bevrijding begint in jou
De bevrijding van de wereld begint – en ik weet het is een cliché – in jezelf. Het begint in ons!
Waar zit je nog vast in je angst? In welke delen van je leven heb je behoefte aan controle? Hoe vrij voel je je om jeZelf te zijn? Hoe zit het met je oordelen naar anderen? Bekijk je de wereld vanuit nauwe structuren of observeer je het vanuit het grotere plaatje? Hoe verbonden voel je je? Hoe vrij voel je je in je lichaam? Mogen je emoties er zijn?
Op naar échte bevrijding
Op het moment dat we ons zelf bevrijden kan de uiterlijke reflectie meebewegen. Kan er échte bevrijding in de wereld komen. En dat is in mijn ogen jouw bijdrage aan bevrijdingsdag.
En daar is het nooit te laat voor. In het Voedsel deze week ondermeer mijn boekentip over dementie en wat dat met bevrijding te maken heeft.
Ik ben benieuwd hoe jij in dit thema staat, gewoon om mijn bewustzijn ook uit te breiden. Ik blijf het een lastig onderwerp vinden. Je kunt je reactie hier achterlaten.
Ik wens je een fijne, bevrijdende week.
PS:
Ontvang je mijn Voedsel nog niet? Schrijf je dan nu in op https://www.het-licht.net
Je ontvangt dan iedere week een inspirerende mail als zondagochtendontbijt.
