Brigitte is een krachtige vrouw. Ze vertelt me dat haar tranen bevroren zijn en dat ze niets meer voelt. Niets raakt me, ik voel me vlak. In haar jeugd heeft ze veel onmacht en verdriet ervaren en dat heeft haar in een overlevingsprogramma gezet van kom maar op, ik doe het wel alleen. Mij krijg je niet klein.
Levenskracht
Tijdens de sessie gaan we samen op ontdekkingsreis. Ik vraag Brigitte hoe het in haar bekken is. Je bekken is de zetel van je levenskracht, je levensenergie. Ze ervaart haar levensenergie als een kolkende – gevaarlijke – massa. Ze ervaart ook angst als ik haar daar breng. Vanuit de kunst van het toelaten, nodig ik Brigitte uit, daarbij te blijven. Het hoeft niet weg. De angst kan pas oplossen als jij geen vinger uitsteekt.
Controle
We reizen nog wat verder door haar lichaam en ik vraag haar hoe het in haar maaggebied is, de zetel van de persoonlijkheid, het controlegebied. Het is er strak, pijnlijk en gespannen en tegelijkertijd zie ik dat ze haar kaken op elkaar klemt, haar gezicht verstrakt en haar ogen knijpen dicht. De ervaring vanuit de persoonlijkheid.
Licht geeft ruimte
We pluggen hoger in, dat wil zeggen dat ik Brigitte meeneem naar hogere realiteiten van de werkelijkheid, hogere frequenties. Niet om iets te ontvluchten maar om te ervaren dat ze een uitdrukking is van licht. Ze resoneert direct en geeft een diepe zucht. Wat een ruimte, wat een vrijheid. Schijnt de zon nu ook echt meer binnen of niet? Nee Brigitte, dat is jouw licht wat je waarneemt!
In die hogere realiteit, in dat licht, is er geen overlevingsprogramma en Brigitte voelt dat, in al dat licht, het veilig is om met de levenskracht te spelen. Puur als onderzoek. Het wordt zelfs nog leuk. Langzaam aan, stapje voor stapje, voelt ze dat haar bekken ontspant, dat het zachter wordt in haar buik en dan beginnen de tranen te stromen.
Gesmolten energie
Dat wat bevroren was, is gesmolten door het licht. Ze kan niet aangeven waarom ze huilt, dat is ook helemaal niet belangrijk. Het gaat over de stroom, de emotionele stroom, die weer op gang komt.
Haar maaggebied ontspant en daardoor krijgt ze tegelijk meer lucht. Ze krijgt beelden over haar jeugd en ervaart dat het nu veilig is om in zichZelf aanwezig te zijn. Dan lijkt het of er een dominosteen omgegooid wordt. De ene beleving na de andere. Het ene gevoel na het andere. Van onmacht, naar boosheid, naar vrijheid, naar dankbaarheid. De poort is geopend.
In dat hogere, wat je bént, is het er niet
En toch is het anders zegt Brigitte. Waar ik zo bang voor was, is er niet.
Vaak hebben we plaatjes gemaakt van hoe we zouden moeten reageren in situaties. Hoe je moet reageren als je rouwt. Hoe je moet reageren als je je gelukkig voelt. Vanuit die hogere realiteiten van de werkelijkheid, valt dat weg. Je wordt niet meegesleurd met drama. Je bent met dat wat er is, en dat kan helemaal niet leuk zijn, dat kan super pijnlijk zijn en toch BEN je er.
Er zit een nieuwe Brigitte voor me als ze haar ogen weer opent. Helder, open, zacht en stromend.
Wat eenvoudig eigenlijk, zijn haar eerste woorden en dan blijft het een hele lange tijd stil. De woordenstroom die anders haar redding was, is overgegaan is een stroom van innerlijke rust en stilte.
Fijne week!
Harte groet,
