“Wat een mooie mensen zijn er toch” sprak mijn vriendin, nadat ze uit een vrouwencirkel kwam. Wat immens fijn he, dat we steeds meer het mooie in de ander gaan zien. En dat dat mooie jou kan raken. Of het nu is door een gebaar, een woord, een actie.
In het dagelijks leven
Tijdens workshops met gelijkgestemden mensen gaat dat mooie in een ander zien, vaak nog gemakkelijker dan in het dagelijks leven. Daarom word ik zo blij van het zich openende bewustzijn in ons als mensheid, wat steeds vaker gepaard gaat met dat mooie in een ander zien.
Toen mijn schoonmoeder overleed kwamen we ’s avonds thuis en stond er een pannetje soep op de aanrecht. Had de buurvrouw gemaakt. Warmte, liefde, aandacht en zorg.
De pijn van een ander niet kennen
Reacties van mensen kunnen soms vreemd of onaangenaam zijn. We weten vaak niet wat er onder die reactie ligt. Waar die ander allemaal doorheen gegaan is. Wat voor pijn er aan ten grondslag ligt. En dan toch, door het gedrag heen, dat mooie zien. Dan zie je de ander écht voor wie hij of zij is. Niet dat vreemde of vervelende gedrag.
Je laten raken kan best een dingetje zijn. Ik hou ervan. Vorige week hadden we hier bezoek en de man zag mijn harp staan. Hij begon over Andreas Vollenweider en we zochten de muziek op. Bij het horen van de muziek schoot hij gelijk vol. Waarom? Geen idee, maar hoe mooi dat muziek je zo kan raken en je dat ook laat zien!
Onprofessioneel
Tijdens een lezing die ik gaf over de kinderen van nu, reageerde een kinderverpleegkundige uit een brandwondencentrum. “Ik ben opgeleid met de stelling dat je vooral niet mag laten zien dat je geraakt bent, dat is niet professioneel”. Voor zowel haarzelf als voor de kinderen die ze begeleidt is dat een pittige. De kinderen voelen jouw emotie namelijk toch wel aan en hoe fijn is het voor het kind als die ziet dat jij het ook heel verdrietig vindt. En wat doet het met ons als we emoties niet uiten? Je kan je letterlijk ziek maken. De kunst is om uit het drama te blijven. Om je licht hoog te houden en tegelijk je emoties te laten stromen. Voor mij is dat ook schoonheid.
Toelaten
Zelf merk ik dat ik “in het me laten raken” nog weer dichter bij liefde uitkom. Tranen die komen, waar gaan ze over? Over schoonheid, over liefde, over het mooie in die ander én dat de ander dat mooie in mij ziet. En dat dan weer toelaten 😊.
Durf jij je jezelf te laten raken of ben je dan bang van je padje te raken? Je laten raken kan heel kwetsbaar voelen. En juist in die kwetsbaarheid zich onze kracht. Door mezelf te durven laten raken merk ik dat ik steeds zachter word naar mezelf en dan ook met zachtere ogen naar de wereld kan kijken.
Ik nodig je van harte uit om je bewust te worden wie of wat jou raakt en of je het kan en durft toe te laten. Wat de uitkomst ook is, zonder oordeel, puur het bewustzijn erop.
Fijne week!
Harte groet,
