Tijdens mijn verblijf op Groenland 2 jaar geleden voelde ik het intense verlangen om met gelijkgestemde mensen die bekend zijn met het werken met de Healing Arts naar Groenland terug te gaan en daar te “werken”. Een ander verlangen dat naar boven kwam was om de plaatselijke bevolking energetisch te kunnen ondersteunen.
Deze zomer werden beiden verlangens gemanifesteerd en ik deel mijn ervaringen graag met jullie.
Dit jaar had ik besloten om voor drie maanden naar IJsland en Groenland af te reizen om daar mensen te begeleiden (individueel en in groepsverband) en om nieuwe (reis-)mogelijkheden te ontdekken. Na 3,5 week op IJsland te hebben doorgebracht reisde ik door naar Oost-Groenland waar ik de eerste twee dagen in een hostel verbleef en in contact kwam met een Deense dame die daar al langere tijd werkt. We hadden diepgaande gesprekken over de problematiek van de Groenlandse bevolking. Vergelijk het met de Indianen en de Aboriginals. Veel drankproblematiek en een groot percentage aan zelfdoding. Zij had een project op school gedaan met kinderen in relatie tot het uiten van gevoelens. Het gebeurt regelmatig dat er na zelfdoding van een familielid weer over wordt geschakeld op de orde van de dag en er niet meer over gesproken wordt. Wellicht dat ik in dit dorpje iets kan gaan betekenen. Zij gaat lijnen uitwerpen.
Verderop tijdens mijn reis heb ik 4 dagen gelogeerd bij een Inuit-familie in een klein dorpje met 150 inwoners. Ver afgelegen van de bewoonde wereld, alleen per boot (twee uur varen) of helikopter te bereiken. Ik wilde heel graag de ervaring opdoen hoe het is om zo te leven op een plek waar niets is en waar niets te doen is. Huizen hebben hier geen douche, geen stromend water, geen watercloset. Mensen slapen op matrassen op de grond. Er werd me gevraagd wat mijn werk was en aan de familie vertelde ik wat ik zo al doe. Het werd ontvangen zonder commentaar. In dit dorpje hebben ongeveer 15 mensen een baan. De rest is werkeloos. De dag bestaat uit tv-kijken, breien, water halen, in de haven zitten en mede-bewoners ontmoeten. Zodra er een bootje aankomt is het halve dorp in de haven om te kijken wie en wat er aankomt. Merk dat ik dat in de loop van de dagen zelf ook ging doen. Door het prachtige weer was ik veel buiten, genietend van de overweldigende natuur en praatjes makend met mensen.
De avond voor mijn vertrek kwam er een jong stel langs. Zij (“schoonzus”) had in Denemarken gestudeerd en sprak goed Engels. Ze hadden gehoord over mijn werk (ik was verbaasd omdat het zonder commentaar aangenomen was. Er werd duidelijk over gesproken). Ze vertelde me dat ze met haar vriend en zijn familie in het huis van diens familie woonde. Als ze alleen was voelde het onaangenaam en er gebeurde vreemde dingen. Foto’s vielen spontaan van de wand. Aanwezigheid in huis. Ze vertelde me dat de zus van haar vriend (“zus/dochter”) zich zelf had gedood in huis terwijl haar 4 maanden oude zoontje (“zoon”) bij haar was. Of ik iets kon doen. ’s Avonds deden we een sessie met de hele familie erbij. In eerste instantie kwam aan bod hoe de schoonzus energetisch de familie aan het ondersteunen was en hier zo moe van werd. Met behulp van haar Ik Ben kon ik haar laten voelen hoe ze op een lichtere manier, puur door zich zelf te zijn, haar uitwerking heeft. Daarna kwam de zus/dochter in beeld. De sessie in het Engels met de schoonzus, die communiceerde met de zus/dochter in het Groenlands, bijzonder. Inmiddels was de moeder ook in het energieveld komen staan. Twee maanden na het overlijden had ze besloten niet meer te huilen en nu kon het weer gaan stromen.
De boodschap van de zus/dochter was dat ze dankbaar is voor de opvang van haar kind door haar moeder en dat haar moeder het zo goed doet. Op dat moment kwam spontaan ook de zoon in het energieveld staan. Hij spreekt alleen Groenlands. Ik merkte dat dat mezelf raakte. Hoe precies hij wist waar te gaan staan en wat er met hem gebeurde. Ik vroeg de moeder/oma of ze hem de toestemming kon geven om verdrietig en boos te mogen zijn. De zoon gedroeg zich bij tijd en wijle als onhandelbaar. Ik legde de familie uit dat – ondanks dat je pas 4 maanden oud bent – de ervaring van de zelfdoding van je moeder en daar bij aanwezig zijn geweest – wel degelijk in je ligt opgeslagen. De moeder/oma kon de jongen de toestemming geven, waarna hij weer op de bank ging zitten. Vervolgens kon de moeder/oma en de schoonzus samen de dochter “de weg naar het licht” wijzen. En het werd lichter in alle betrokkenen.
Dankbaar voor deze bijdrage aan het welzijn van deze mensen ging ik terug naar mijn gastverblijf, wetende dat dit nog maar een speldenprik van het topje van de ijsberg is. Voor vanavond was het genoeg.
Woensdag arriveerde mijn cliënt Edwin.
Edwin: “Bij aankomst in Groenland voelde ik me meteen thuiskomen. De plek waar we verbleven (The Red House – Tasiilaq), had een geweldig uitzicht, en was een zeer fijne plek.”
Groenland, met name de oost-kust heeft door zijn immense pakijs en ijsbergen een hoge, bijna ijle energie. Zeer transparant. Daarnaast tegelijkertijd door het zeer oude gesteente een hele aardende werking. De insteek lag energetisch gezien dus ook direct hoog. Het thema werd al snel duidelijk. Alle hoge energieën die voor Edwin niet moeilijk te ervaren zijn in het lichaam brengen. Door zijn burn-out droeg hij nog een angst met zich mee dat zijn lichaam beperkt is in fysiek uithoudingsvermogen.
De tweede dag maakten we een wandeling. Mijn motto is “go with the flow”en we zien wat en waar de dag ons brengt. Deze wandeling duurde uiteindelijk 5,5 uur en ging door een dal en over flinke steile heuvels, door sneeuwvelden. Vanuit angst gleed Edwin steeds meer in het vertrouwen in zijn lichaam wat duidelijk ook merkbaar was hoe hij over de keien en het sneeuw liep. Ik zag hem letterlijk groter en breder worden. En natuurlijk was zijn lijf moe na die dag. Het verschil was echter dat dit een vermoeidheid was van fysieke inspanning in plaats van een vermoeidheid van uitputting.
Inmiddels waren er in het hotel twee andere mensen aangekomen waar we een klik mee hadden. Op een van de volgende dagen besloten we om een gezamenlijke wandeling te maken. We gingen de bergen in naar een punt vanwaar je een prachtig uitzicht op de ijsbergen hebt. Onderweg konden we onze meditaties en energetisch werk doen. De tocht was een pittige uitdaging voor Edwin. Steile hellingen, losliggend gravel, schuine sneeuwplateaus. Daar waar hij afgelopen week steeds makkelijker over de stenen liep, verkrampte hij meer en meer en schoot in de diepe angst dat zijn fysieke lichaam dit niet aan zou kunnen. Edwin besloot halverwege de berg niet verder te gaan. We bleven achter, terwijl de andere twee doorgingen. Op de plek deden we energetisch werk, in verbinding met de sneeuw, de bergen, de weidsheid, het water.
Edwin: “Na een paar uur wandelen was ik fysiek helemaal kapot. De angst begon ook toe te nemen. De andere 2 gingen door. Ik pakte er flesjes bij en ging voelen. Ik kwam in een levens/doodsangst terecht. Vooral toen Marion en ik begonnen aan de afdaling, voelde ik totale paniek en was die levens/doodsangst enorm. Het ging echt stapje voor stapje. Achteraf gezien kon ik die emotie ook koppelen aan het indalen in het fysieke lichaam. Het voelde alsof dit mijn keuze was om deze emoties te doorvoelen, en die totale paniek te beleven.”
Edwin kwam uit bij zijn diepe angst om voor het leven te kiezen, om in zijn levenskracht te gaan staan, om de hoge energieën daadwerkelijk in het fysieke in te laten dalen. Hij kon het helemaal doorvoelen. We besloten langzaam op ons eigen tempo terug te keren. Dat lukte niet. Bibberend en bevend stond Edwin op de berg, zich bewust van zijn angst en niet in staat om een stap te zetten. Nog weer dieper gewerkt waarbij met name de hybride kinderen hem begeleidde. Toen we uiteindelijk stapje na stapje met een flinke drakenstaart aan de afdaling begonnen, zag ik de andere twee in een strak tempo naar beneden komen. Edwin zei, laat ze maar aan mij voorbij gaan. Zo snel kan ik niet. Maar ….. dat was geen optie.
Eén van de twee had vanaf 50 meter een ijsbeer met jong in de ogen gekeken en dat betekent zo snel mogelijk weg van hier. Fantastisch om te zien hoe dat Edwin in zijn kracht zette. In één ogenblik koos hij voor het leven, stapte in zijn levenskracht en weg angst! En in een hoog tempo daalde we met zijn vieren, bijzonder genoeg zonder angst voor de ijsbeer, van de berg af. Een intense dag. Met dank aan de ijsbeer!
Edwin: Marion en ik konden voelen dat de ijsbeer ons niet volgde. Op het moment dat ze bij ons kwamen en vertelden over de ijsbeer – en ik dus ook mee moest – was ik ook meteen over mijn angst heen en kon ik hun tempo volgen. Op dat moment had ik het genoeg doorvoelt en kon ik meteen de keuze maken om nu weer vertrouwen te voelen. Het was ook nodig op dat moment. Mooi hoe dat heel snel kan veranderen. De verdere afdaling was geen probleem meer en zijn we veilig weer bij het hotel aangekomen. Alleen was er voor iedereen nog wel even tijd nodig om deze enerverende wandeling te laten bezinken.
Achteraf gezien weet ik zeker dat ik die ijsbeer al voelde aankomen en daarom heb besloten om niet mee te gaan. Bijzonder dat we de levensangst voelden om verschillende redenen. Heel mooi hoe dit samen kwam en we elkaar hierbij hebben kunnen helpen! In deze wandeling heb ik een mooi stuk van mijn levensangst onder ogen kunnen zien en kunnen helen. De natuur was hierbij een geweldig hulpmiddel, voor mij en voor de anderen.
De dag erna gingen we met een boottocht mee. De avond ervoor hadden we samen op de kaart ingevoeld waar we naar toe wilden gaan. De reactie van de eigenaar van het hotel was “wat wil je daar? Daar is niets”. Leuk! Er was inderdaad niets maar wat een energie. In de boot werden we al heel blij en we renden beiden het eiland op ons ons te verbinden met deze speelse, blije energie. En wat een natuurschoon. Het leuke was dat er een geoloog in de boot zat die geologisch gezien kon uitleggen waarom dit een hotspot aan energie was. Ontzettend fijn om te ervaren hoe we vanaf de kaart al konden invoelen waar te zijn. Niets te doen, nee, klopt…. ZIJN op Groenland.
“Door de natuur kwam ik veel gemakkelijker in mijn lichaam. De ijskap was imposant om te voelen en te zien. Dat deed veel met me. Tijdens de boottocht werd er ook veel aangeraakt en kon ik mijn ruimte weer innemen. Door op een plek te zijn kan er al zoveel gebeuren. Zeker als die zo zuiver en puur zijn, als in Groenland. Echte krachtplekken.”
Het was een prachtige week samen met Edwin waarin grote stappen zijn gezet en een periode werd afgesloten. Hoe symbolisch. Op de dag van ons vertrek was Edwin jarig, begon aan een nieuw levensjaar, een nieuwe levensperiode.
Edwin:
“De afronding ging over het innemen van mijn meesterschap en verantwoordelijkheid te nemen voor al mijn creaties. Een mooie afsluiter.
De begeleiding van Marion bij dit hele proces was erg fijn. Vaak zacht en ondersteunend, soms confronterend. Dat wat nodig was. Ik heb een grote stap gezet. Ik ben hier zeer dankbaar voor. Met dank aan Marion, The Red House en Groenland.”
Samen reisden we terug naar Reykjavik om vervolgens naar Zuid-Groenland te gaan. Daar gingen we ieder onze eigen weg.
Met dank aan Edwin voor het vertrouwen, de overgave en de prachtige week.
Zelf kwam ik in Zuid-Groenland nog locals tegen waar ik meerdere sessies mee gedaan heb. Diep dankbaar voor de mogelijkheden die mij door mij Goddelijke Zelf werden aangereikt, kijk ik terug op drie fantastische maanden.
Ervaring Edwin
Na de week met Marion ben ik zelf nog 2 weken in het zuiden van Groenland geweest. Doordat daar veel minder ijs is en het veel groener is, is het een hele andere ervaring. Ik ben daar op een zeer afgelegen plek terecht gekomen. Het was een rendierenboerderij/slachterij. De rendieren leven in het wild en worden geslacht op diervriendelijke manier.
Aan het einde van mijn reis zat ik goed in mijn vel en raakte ik in gesprek met een familielid. Zij vertelde dat ze engelenkaarten had, en daarin geïnteresseerd was. Toen vertelde ik dat ik bezig was met de Healing Arts opleiding. Zij wilde graag een sessie, want zoveel mensen komt zij niet tegen die zoiets kunnen. Het was fijn om daar een sessie te doen. Dat was een bijzondere ervaring.
In die week heb ik meegewerkt in het bedrijf. Onder andere houten palen een heuvel opgebracht, zodat het hek gerepareerd kon worden. Dat hek is kilometers lang, dus dat is nogal wat werk. Doordat ik vertrouwen in mijn lichaam had opgebouwd, kon ik deze dagen prima aan. Echter was het soms ook nodig om mijn grens aan te geven en even een pauze te nemen om uit te hijgen..
Voor mij was deze reis en vooral deze week een voltooiing van een lang proces (soort voorbereidingsproces). In Groenland konden de laatste stukjes op hun plek vallen. Ik zag dan ook een witte cirkel voor me, die steeds voller werd. De laatste paar dagen was de cirkel volledig wit en vol! Toen zag ik ook een kudde rendieren van dichtbij. Symbolisch zijn ze de poortwachter naar de geestelijke wereld. Dit is ook de rol die ik voor mezelf zie weggelegd. Van hieruit kan ik verder groeien en ontwikkelen. De juiste ervaringen komen op mijn pad, het goddelijk plan volgend. Het is voor mij het juiste moment om vol overgave in te stappen! Ik kijk er naar uit!
Oost-Groenland, Juli 2015
