Stil zijn, ademen, gedachten laten komen en gaan, komen en gaan, stil zijn. Blijven ademen om te gaan zien wat gezien wil worden. Één dag, twee dagen, drie misschien. Ademen, los van alle verhalen, stil zijn en ja….ik zag.
Ik zag een warm, onafzienbaar veld van licht, volgestroomd met prachtige, oude mensen. Één grote, kleurrijke massa, vol vertrouwen op weg. Het leek niet belangrijk te zijn waarheen of hoe snel. Er heerste rust vanuit een enorm vertrouwen. Niemand droeg bagage. Zij zeulden geen angst, geen pijn, geen verdriet, geen onvervulde verlangens met zich mee. Iedere stap was moeiteloos. Lichtlichamen in het licht.
Zij maakten ruimte voor mij, namen mij liefdevol bij de hand en ik vulde mij met hun kleur en warmte. Ik liep een stukje mee, voelde mij vrij en onbelast.
Toch maakte ik mij zachtjes los. Ik keek ze lang na, dankbaar dat ik er bij mocht horen, maar ik moest terug naar die andere stilte, naar het ademen, naar de groep. Ik moest ze gaan vertellen hoe mooi het was. Hoe oude mensen zoveel licht en liefde kunnen uitstralen naar zichzelf en naar elkaar. Twee jaar “Marion” en ik kan met ze mee. Vrij en onbelast. Ik ga ze vragen om allemaal één ouder iemand op dit spoor te zetten, ééntje maar, om ze te laten ervaren dat het kan. Dat het nooit te laat is.
Nina – 30 december 2017
