Afgelopen week kwam ik – met een dag vertraging – aan op Oost-Groenland. Vanaf Reykjavik eerst met een propeller vliegtuig naar Kulusuk en vandaar met de helikopter verder naar Tasiilaq. Ik zou al een dag eerder vliegen maar door het weer op Groenland werd de vlucht geannuleerd. Iets wat hier wel vaker voorkomt. De eerste uitnodiging tot volledig omarmen van dat wat er is, was een feit.
Terug in de tijd
Hier ga je terug in de tijd. Terug naar de basis. Een gebied dat geen luxe kent. De bevolking heeft geen stromend water, geen spoelcloset en leeft in een soort split tussen de inbreng van het westen en hun eigen cultuur. Dus aan de ene kant grote flatscreens en iphones en aan de andere kant leven van de jacht. Een land waar niets zeker is en waar je uitgenodigd wordt om compleet in de overgave te gaan. Als je dat niet doet zit je in de strijd energie die niets oplevert. Daar waar wij in het Westen zo naarstig naar op zoek zijn, het NU, wordt hier – het kan niet anders – geleefd. Vervoer gaat hier per boot, helikopter of in de winter per hondenslee. Wil je vandaag op bezoek bij je zus in het volgende dorp dan is dat maar de vraag of dat kan. De natuur bepaalt hier en je hebt je over te geven. Dus als de heli niet gaat vanwege de mist of de storm, wanneer dan wel? Morgen – misschien.
Ik loop door het stadje. Het is zaterdagmiddag 15.00 uur. Afgelopen week heb ik vier dames op IJsland begeleid tijdens een meditatie- en bewustwordingsreis. Dacht dat ik toch aardig in de vertraging gekomen was. Nou, dat kan nog meer. Ik merk dat ik vergeleken met de plaatselijke bevolking nog flink de pas er in heb. Dus, een tandje lager. Bizar om te merken hoe het snelle in mijn systeem zit. En dat ik denk dat ik in een ultieme vertraging zit en dat het tempo gewoon nog verder naar beneden kan. Ik moet eerlijk zeggen. Het voelt prima.
De stroming van je hart
Een stromend hart. Ken je dat? De toelating aan je hart dat het voluit – zonder enige terughoudendheid – mag stromen naar alles en iedereen.
Mijn hart stroomt inmiddels al weer aardig over. Ik ken dit van de vorige jaren. Ik voel zoveel liefde voor de bevolking hier. Als ik de melodie van hun taal hoor, hun gezichten zie, hun hartelijke begroetingen ontvang. Het is alsof ik mijn familie ontmoet. Mijn hart maakt ook een sprongetje als ik de kinderen buiten zie spelen. Spelen zoals dat bij ons “vroeger” ging. Een grote hoop zand met een flinke plas water waarin autootjes driftig heen en weer worden gereden. Op een klein stepje van de steile weg afroetsjen naar beneden met je kleine zusje voorop. Wat word ik hier toch altijd blij.
Je impulsen volgen
Ook de andere kant doet mijn hart sneller stromen. Het leven is hier hard. 90% van de bevolking is werkeloos. Er is een enorm groot alcoholprobleem en een hoog percentage zelfdodingen. Ik loop op straat en wordt weer keihard met mijn neus op de feiten gedrukt. Of het nu zaterdagmiddag of maandagochtend is – mensen lopen dronken over straat. Ik kom een huilende vrouw tegen en mijn impuls is om haar te omarmen. Ik loop door ….
Ik loop naar het kerkhof in het dal en wordt aangesproken door een jongeman. Ik ruik dat hij gedronken heeft. Tot een aantal jaren geleden zou ik daarvan geschrokken zijn. Hij vertelt me dat zijn zus van de week zich zelf heeft gedood met een geweer. Hij huilt. We staan samen bij het graf, ik omarm hem en we neuriën samen een lied.
Overgave aan dat wat is
Een gevoel van verdriet en machteloosheid maakt zich meester van me. Dit is nieuw. Dit heb ik niet eerder zo gevoeld. Ik word me ervan bewust dat ook dit overgave is en dat ik het de vorige jaren heb weggeduwd. Machteloos toezien dat ik de leefomstandigheden van deze mensen niet kan veranderen. Het is pijnlijk omdat ik de liefde voel stromen en tegelijk voel ik een intense rust in mij indalen. Ik realiseer me dat ik door mijn ZIJN, doordat ik Marion ben, een sprankje licht kan zijn in het donkere bestaan. Samen neuriën aan een graf, een arm om iemand heen, een knipoog en een glimlach. Ik hoef het niet te veranderen. Het is.
Tijd voor actie
In onze cultuur denken we dat we alles naar onze hand kunnen zetten. Dat levert vaak veel strijd op als iets niet loopt zoals je gedacht had. Realiseer je je ook wel eens hoeveel energie dat vreet? Hoe enorm moe je daarvan wordt?
Voor mij is de “tijd voor actie” dus om uit de actie te gaan. Uit het “willen veranderen” gaan. Nog dieper in de overgave te zakken met een open, stromend hart.
Wat ligt er in jou te wachten om tot ontplooiing gebracht te worden? Wat wil door jou geleefd worden? Wat wil tot uitdrukking gebracht worden in je leven? En wat vraagt dat van jou, vanuit de totale overgave? Wat is jou actie?
Ik ben benieuwd. Laat je het me weten? Je kunt hieronder je reactie kwijt.
Harte groet,
