Deborah komt met afhangende schouders als een klein vogeltje bij me binnen. Ze vertelt me dat ze niet meer weet hoe ze verder moet. Ze heeft nergens meer energie voor. Vindt niets meer leuk aan het leven en weet niet wat ze hier nog te doen heeft. Geen idee hoe belangrijk ze voor andere mensen is en wat haar bijdrage aan de wereld is. “En dan lees ik in jouw Voedsel dat – omdat ik ben wie ik ben – dat dat mijn bijdrage is, zo gemakkelijk kan het toch niet zijn?”.
Deborah heeft zich haar hele leven aangepast. Aangepast aan de wensen van anderen. Daarbij is ze de verbinding met haar Zelf kwijt geraakt. Vragen als “wat vind je lekker of wat vind je leuk om te doen” zijn hersenkrakers geworden waar ze niet uitkomt. Altijd volgzaam geweest in wat anderen leuk, lekker of nodig hadden.
Een energie-slurper
Je aanpassen, dus niet zijn wie je in werkelijkheid bent, vraagt bakken energie. Het is alsof je continu tegen de stroom aan het inpeddelen bent. Dat kan een lange tijd goed gaan totdat je energie reserves op zijn. Je lichaam geeft al een tijdje signalen. Heb je daar naar geluisterd? Die constant terugkerende jeuk op je arm, die pijnlijke knie of die opvliegers die aan de overgang worden toegeschreven. Wat vertelt je lichaam je eigenlijk?
Tijdens de sessie ontdekt Deborah dat ze altijd geleefd heeft naar de maatstaven van anderen. Die bepaalden of iets goed was of niet. Als ze als eens een goed gevoel had over wat ze gedaan had op haar werk, kon dat gevoel direct onderuit geschopt worden door een collega of leidinggevende die een opmerking daarover maakte. De twijfel sloeg dan toe en Deborah geloofde slaafs dat, wat ze als feed back kreeg.
Wie bepaalt?
Ja, wie bepaalt wat en wanneer het goed genoeg is? Wie bepaalt de meetlat? De huidige maatschappij legt de lat meters hoog. Kijk eens hoeveel kinderen en jong volwassenen er met problemen rondlopen, omdat ze aan die lat willen voldoen en daarbij weg gaan bij zichZelf.
De vraag is: wat wil JIJ, hoe is het voor JOU, welk pad is JOUW pad? Het één is niet beter dan het andere. Het is alleen anders en daardoor ben je uniek!
In de uitlijning op haar Goddelijke Zelf daalt de rust in Deborah neer. Ze hoort een zachte stem die zegt: “je bent wie je bent en dat is genoeg”. De stem herhaalt het een aantal keren waarop het lichaam van Deborah zachtjes begint te schudden en te trillen. Alle energie wat niet van haar was en wat in haar systeem was gekomen door het te accepteren, werd losgetrild. Ze zag hoe ze haar hele leven stinkend haar best had gedaan om het anderen naar de zin te maken. Dan werd ze gezien, aardig gevonden, beloond. Door het schudden en trillen kwam er een immense kou vrij.
Uitingen van loslaten
Kippenvel krijgen, boeren, gapen, het zijn allemaal uitingen van oude energie loslaten en opruimen.
Toen vulde haar lichaam zich met een warme goud-paarse kleur. Die kleur bracht haar bij haar immense uitgestrektheid, haar licht, haar warmte. Bij het gevoel dat, wie ze is, dat dat compleet en heel is en ook genoeg is. Ze voelde hoe haar eigenwaarde terugkeerde in haar systeem. Haar hart plopte open en ze voelde een immense liefde voor zich zelf opborrelen. Ze kwam bij eigen verantwoordelijkheid nemen en onafhankelijk zijn.
De knoppenkast
De buitenwereld drukt alleen maar op het knopje bij je. Op het knopje van “eigenwaarde” of “goed genoeg zijn”. Op het knopje van “jeZelf uitdrukken als wie je bent” en “moed en lef”. Als jij jezelf goed genoeg vindt en dat ook uitdrukt, heeft de ander geen behoefte om op dat knopje te drukken. Het zal dan ook niet jouw issue zijn.
Heb je helder op welke knopjes jouw omgeving bij jou drukt? Wat wil er gezien en getransformeerd worden?
Op ontdekkingsreis
Ik nodig je van harte uit om deze week eens te ontdekken wie er bij jou op de knopjes drukt en welke knopjes dat zijn. Wie bepaalt de maat en wanneer is het genoeg?
Een hele fijne week toegewenst e
Harte groet,
